Check deze zeer bijzondere reisbestemmingen verspreid over de hele wereld met vaak een heel ander klimaat.
Dood dal
Toeristen die zich graag met groen omringen zullen deze plek wellicht in eerste instantie voorbijlopen. Toch is de Dodevlei, gelegen in de reusachtige Namib woestijn van Namibië, het bezoeken waard. Het gebied kenmerkt zich door fel oranje gekleurde duinen, sommige van wel 400 meter hoog, die een grote zoutpan omringen. Daarop staan eeuwenoude kameeldoornbomen die allang dood zijn; de zon heeft ze zwart geblakerd.
Maar zo’n 900 jaar geleden waren ze springlevend. Door enorme regenval barstte de Tsauchab-rivier toen uit zijn voegen. De overstroming vormde grote plassen water en de bomen stonden in bloei. Maar toen het klimaat flink veranderde, droogden de poelen op. Er ontstonden zandduinen die de watertoevoer naar de Dodevlei volledig afsloten. Het aanhoudende droge weer zorgt er bovendien voor dat de kameeldoornen niet verrotten en er al honderden jaren zo griezelig bij staan.
Reuzenpad
Deze enorme basaltzuilen aan de noordkust van Noord-Ierland staan bekend als de Giant’s Causeway. En, zoals dat bij veel natuurfenomenen het geval is, hoort ook hier een legende bij.
De mythische reus Fionn mac Cumhaill bouwde een pad door zee (causeway) naar Schotland om daar zijn rivaal Benandonner uit te dagen. Die was echter vele malen groter en de angstige Fionn vluchtte terug naar Ierland, met de Schotse reus op de hielen. Hij vermomde zich snel als baby, waardoor Benandonner op zijn beurt bang werd, want: hoe groot moest de vader van dit kind dan wel niet zijn? Op zijn terugreis naar Schotland sloeg Benandonner het pad stuk, met de huidige rotsblokken als resultaat.
Mooi verhaal, maar de pilaren zijn toch echt het resultaat van het afkoelen en samentrekken van lava gedurende tientallen miljoenen jaren.
Hellhole
Sovjet-ingenieurs reisden in 1971 af naar het afgelegen Derweze, een dorp in de kurkdroge Karakumwoestijn van Turkmenistan. Ze dachten dat daar een groot olieveld lag. Er aangekomen zetten ze dan ook een boorinstallatie op en begonnen met proefboringen. Daarbij stuitten ze niet op olie, maar op een ondergrondse grot gevuld met aardgas. Door het boren stortte de grond onder de boortoren echter in en ontstond een gat van zo’n 60 meter breed en 30 meter diep: de Krater van Derweze.
Uit angst dat eventuele giftige gassen zouden ontsnappen, brandden de ingenieurs het gas af – iets wat enkele dagen zou duren, dachten ze. Maar vandaag de dag brandt de poort naar de hel, zoals de lokale bevolking de aardgaskrater noemt, nog steeds.
Kille creaties
Hoog in de noordelijke Tohoku-regio van Japan bevindt zich het vulkanische Zaogebergte. In de zomer trekken de bergen natuurliefhebbers aan die vooral voor het spectaculaire kratermeer Okama en de thermische bronnen komen.
’s Winters verandert het gebergte echter in een skioord dat rijk is aan deze ietwat vreemde sneeuwsculpturen. Ze ontstaan als de snijdende wind uit het westen (Siberië) komt en waterdruppels meeneemt uit het nabijgelegen meer. Die druppels vormen in de bomen kleine, bijna horizontale ijspegels. Als er dan ook nog eens verse sneeuw valt, zijn deze spoken het resultaat. Je moet trouwens wel een volleerd wintersporter zijn om niet tegen een van die bomen te botsen.
Vervaagd
Op de grens van de Amerikaanse staten Arizona en Utah tref je The Wave aan. Dit geologische wonder is onderdeel van de Vermilion Cliffs: steile, geërodeerde hellingen die voornamelijk uit zand-, silt- en kalksteen en schalie bestaan. Het erosieproces, dat miljoenen jaren in beslag nam, heeft ervoor gezorgd dat honderden rijk gekleurde steenlagen tevoorschijn zijn gekomen in de hellingen.
The Wave is echter voornamelijk uit het vrij kwetsbare zandsteen opgebouwd. Daarom kan niet elke toerist hem zomaar bezoeken. Het U.S. Bureau of Land Management, dat het Vermilion Cliffs National Monument beheert, loot daarom slechts twintig personen per dag in die dit park mogen betreden.
Vraag voor een reis naar de VS tijdig jouw reisvergunning aan
Ben jij van plan om af te reizen naar Amerika? Vergeet dan niet om je goed voor te bereiden op je reis. Reizen naar de Verenigde Staten van Amerika mag zonder visum, maar een digitale reisvergunning is wel nodig. Dit heet een zogenaam ESTA (Electronic System for Travel Authorization). Vraag jouw ESTA voor de Verenigde Staten aan.
Kleurexplosie
Een regenboog is een optische illusie; je kunt hem niet aanraken. Maar reis je af naar de Colombiaanse rivier Caño Cristales, dan is het verschijnsel zowaar ‘voelbaar’. Sterker nog, je kunt erin zwemmen. Deze helderblauwe rivier is namelijk een paar weken lang zo kleurrijk dat hij ook wel de ‘vloeibare regenboog’ wordt genoemd. Het verschijnsel is onder meer te danken aan de plant Macarenia clavigera, die tussen de regentijd en het droge seizoen de bodem van de Caño Cristales bedekt.
De plant kleurt rood nadat het snelstromende water van het regenseizoen is afgenomen, maar voordat de langdurige droogte te veel water verdampt. Algen zijn verantwoordelijk voor de groene kleur, en zand voor de gele tinten. Toeristen mogen in bepaalde delen van de rivier zwemmen, maar mogen geen zonnebrandcrème dragen omdat die het kwetsbare ecosysteem kan schaden.
Lekker landschap
Vraag je een kind een paar heuvels te tekenen, dan is dit waarschijnlijk het resultaat. Deze glooiende Chocolate Hills zijn te vinden op het Filipijnse eiland Bohol en hebben bijna allemaal dezelfde vorm en afmetingen. Volgens geologen zijn de 1268 kalkstenen pieken in de loop van duizenden jaren gevormd door erosie, waarbij de wind en het stromende water letterlijk de scherpe kantjes van de bergen af hebben gehaald.
Hoe ze aan hun naam komen, wordt duidelijk in het droge seizoen van Bohol. Dan is het gras bruin en lijken die honderden heuvels van chocola te zijn gemaakt. Je zou er bijna je tanden in zetten.
Bull’s eye
Vanwege zijn vorm en omvang doet hij denken aan de enorme krater die de dinoverwoestende meteoriet 66 miljoen jaar geleden achterliet. Toch is de Richatstructuur in het Mauritanische deel van de Sahara niet het gevolg van een inslag. Geologen denken eerder dat het omhoogkomen van tektonische platen tot deze opvallende krater heeft geleid.
Wind en water sleten vervolgens de scherpe richels af. Die randen bestaan uit kwartsietrotsen die het erosieproces hebben weerstaan; daartussen liggen valleien van minder harde rotsen. Dankzij zijn doorsnede van 50 kilometer is de Richatstructuur heel goed te zien vanuit de ruimte. Astronauten gebruiken het natuurfenomeen dan ook als oriëntatiepunt.
Tekst: Laurien Onderwater
Meer Bestemmingen-nieuws